Chapter 41 - "MIGRATION..."

අඳුරක් හින්දමයි එළියකට වටිනාකමක් ලැබෙන්නේ. ඒ වගේම තමයි ආදරයක් මෙච්චර වටින්නේ දුක් ගින්දරකට බිලි වෙන්න නොදී පණ වගේ රැකගත්ත නිසා. මගේ හිතේ සචී අයියා ගැන තිබුන ආදරය හැමදාටම ඒ විදිහටම තියෙයි. ඒත් මෙච්චර දවසක් පතාගෙන ආපු විදිහට එකට අත් අල්ලගෙන එකම පාරක යන්න අපි දෙන්නටම බැරි වෙයි.

මම සචී අයියගේ ගෙදර ගිහින් එයා කියන ඒවා ඔක්කොම අහගෙන ඉඳලා ආවා. එයා මට හොඳටම බැන්නා. මම ඒත් වචනයක් වත් කිව්වේ නැහැ. එයා ඉද්දි වෙන කොල්ලෝ පස්සේ යනවා කියලා බොහොම කැත විදිහට මට කතා කලේ. මම ඔහේ ඒවා අහගෙන හිටියා. මට දුක හිතුනේ නැහැ සචී අයියේ. මම දන්නව එදා ඒ කතා කලේ ඔයා නෙවෙයි. වෙන කොහේ හරි ලෝකයකින් ආපු වෙන කොල්ලෙක්. 

" තමුසේ මට ආදරේ නම් ඔච්චර වෙන එකෙක් එක්ක ඒ වගේ කරන්නේ නැහැ.."

" මම මොනවද කලේ ? " අහන් ඉදලා බැරිම තැන මම ඇහුවා.

" මොනවද කලේ ? කවුද දන්නේ මොනවා කලාද කියලා.. මම බලන් හිටියැයි.."

" දන්නේ නැති දේවල් කියවන්න එපා සචී අයියේ.. ඔයා හිතන ජාතියේ කොල්ලෙක් නෙවෙයි මම.. මට එහෙම ඕන වුනා නම් මම එහම කරලා මීට හුඟක් කල්.."

" උඹ මට කට ගහගෙනත් එනවද දැන් ? " සචී අයියා එකපාරටම කෑ ගැහුවා.

" බොරුවට කෑ ගහන්න එපා සචී අයියේ, ඔයාට යක්ෂාවේශ වෙන්න තරම් දෙයක් මම කරලත් නැහැ කරන්නෙත් නැහැ. ඒත් එකක් මතක තියා ගන්න. මම මෙච්චර ඉවසන්නේ මම ඔයාට වුනු පොරොන්දු නිසා. ඔයත් මට දවසක් හරි ආදරය කරපු නිසා.."

" ඔව්.. උඹ දැන් ලොකු මිනිහෙක්නේ.." සචී අයියගේ ඇස් කේන්තියෙන් දිලිසෙනවා. මම ඒ ඇස් දිහා මොහොතක් බලන් හිටියා.

" ඔයා මට මොනවද කරන්න කියන්නේ ? " මම අන්තිමට ඇහුවා.

" මම මුකුත් ඉල්ලන්නේ නැහැ ලහිරු... මට ඕන මාත් එක්ක ඉස්සර හිටපු පොඩි එකාව. මම ආදරය කරපු ඒ පුංචි ලහිරුව.."

" මටත් ඉස්සර හිටපු අහිංසක සචී අයියව දෙන්න පුලුවන්ද ආපහු ? " මම එහෙම අහලා එයාගේ ඇස් දිහාම බලන් හිටියා.

" සඳක් වෙන්න බැරිනම් නුඹ හට

ඉරක් වෙන්න හැකිදෝ මා හට 

වෙහෙස දැනෙන මේ ජීවිතේ

වැවක් වෙන්න බැරි තැන නුඹ හට

ඇයිද කීවේ වෙන්න නිල් දිය 

දුකක් ඉතිරි මේ ජීවිතේ..." 

ඔයා ටිකෙන් ටික මට ඔයාව එපා කෙරෙව්වා සචී අයියේ, ඒත් මට එපා වුනේ නැහැ. මම අකමැති දෙයක් නම් ඒ ඔයත් එක්ක රණ්ඩු වෙන එක විතරයි. මම වචනයක්වත් කියන්නේ නැතුව ඔයා කියපු හැම දෙයක්ම අහගෙන ඉඳලා ආපහු ගෙදර ආවේ පපුවේ ඇතුලේ ලොකු දුකක් හිරකරගෙන. ඒත් මම ඇඬුවේ නැහැ. මට අඬන්න ඕන වුනේ නැහැ. මට ඒ දුක හිතේ තියාගෙන විඳවන්න ඕන වුණා. මම ඇඬුවේ නැහැ.

-------------------------------------------------------- 

ඊළඟ සතියේ මම සුදු අක්කගේ Home-Coming Ceremony එකට ගියේ නැහැ. මම උවමනාවෙන්ම ඒක මග හැරියා. මට ඕන වුණේ නැහැ සචී අයියට මං ගැන වැරදි දේවල් හිතන්න තවත් අවස්ථාවක් දෙන්න. මම Home-Coming එකට එන්නේ නැහැ කියලා මණිල්​ක අයියට SMS එකක් යැව්වා. ඒත් එයාගෙන් රිප්ලයි එකක් ආවේ නැහැ. මම ඒ තරම් ඒක ගැන හිතුවේ නැහැ. Home-Coming එක තිබුනේ Kandy. ඒක නිසා අම්මලා ඒ දවසේ උදේ යන්න කතා වුනා. මම ස්කූල් ගියා. අම්මලා මට යමු කියලා ඒ තරම් කරදර කලේ නැහැ. මම School ඉවරවෙලා FootBall Practice නැවතුනා. Changing Room එකේදි Phone එක on කලාම තමයි දැක්කේ මණිල්​ක අයියා කෝල් කරලා Missed Call Alerts තියනවා. SMS එකකුත් එවලා.

" Malli, Please call me " මම ඒත් එක්කම එයාට කෝල් එකක් ගත්තා.

" හෙලෝ මල්ලී, ඇයි ඔයා ආවේ නැත්තේ ? " Call එක ගත්ත ගමන් මණිල්​ක අයියා ඇහුවා.

" මම එවපු SMS එක ආවේ නැද්ද ? මට අද School එන්න තිබුනා අයියේ, අනික හවස ෆුට්බෝල් ප්‍රැක්ටිස් තිබුණා" මම එක දිගට කියවගෙන ගියා.

" මට SMS ආවා, මම ඒත් හිතුවා විහිළුවක් කරන්න ඇත්තේ කියලා, රිප්ලයි කරන්න ඒ වෙලේ ෆෝන් එකේ ක්‍රෙඩිට් තිබුනේ නැහැ. අද උදේ ඉඳන් ඔයාට ගන්නවා.."

මණිල්​ක අයියා නිකන් upset එකෙන් වගේ කතා කරන්නේ.

" නැහැ අයියේ, එන්න විදිහක් තිබුනේ නැහැ, නැත්නම් එනවා "

" අපි කවද්ද ආපහු මීට් වෙන්නේ ? "

මණිල්​ක අයියා එහෙම ඇහුවම මාව ඩිම් වෙලා ගියා. මෙයා මොකද මාව මීට් වෙන්න අහන්නේ ? 

" ම්ම්ම්... හදිස්සියෙම ? " මම අමාරුවෙන් වචන එකතු කර ගත්තා.

" ඇයි අපිව ආශ්‍රය කරන්න කැමති නැද්ද ? "

එයා එහෙම ඇහුවම මට පවු කියලත් හිතුනා

" එහෙම එකක් නැහැ අයියේ, ඔයා ඉතින් මෙහේ එවෙන්නේ නැහැ නේද ? ආවොත් නම් මීට් වෙන්න පුළුවන්. මම නම් කුරුණෑගල එවෙන්නේ නැහැ ආපහු කාලෙකට.."

" ම්ම්ම්.. මම Colombo ආවම කියන්නම්කෝ මල්ලි.. "

" හරි අයියේ, එහෙනම් පරිස්සමෙන් ඉන්න. මම පස්සේ කෝල් එකක් දෙන්නම් "

මම ඉක්මනට ෆෝන් එක තිබ්බේ හිතට නිකන් අමුතු හැඟීමක් දැනෙන්න ගත්තු නිසා

" කව්ද බන් කෝල් කලේ ? සචියා නෙවේ නේද ? " මෙච්චර වෙලා මගේ දිහා බලන් හිටපු ඉරෝෂයා ඇහුවා.

" මම උඹට කිව්වේ බන්, කුරුණෑගල, මණිල්​ක.."

" ආහ්.. උඹ අද ආවේ නැත්තේ මොකද කියලා අහනවද ? "

" ඔව් බන් ඌට මාව මීට් වෙන්න ඕනලු.."

" ඕක නම් පුතේ එච්චර සුභ නැහැ... උඹ දන්නවනේ සචියගේ හැටි.."

" අනේ මන්දා බන්, ඌ හිත හොඳ කොල්ලෙක්, අනික උගෙයි මගෙටි එහෙම මගුලක් නැහැ, උඹත් සචී අයියා වගේ කතා කරන්න එපා.." මම ඉරෝෂයට කියලා එතනින් නැගිට්ටා.

" මම එහෙම කියන්නේ නැහැ මචන්, ඒත් උඹට අවුලක් වෙයි කියලා මට බයයි " ඉරෝෂයා මගේ කරට අතක් දාගන්න ගමන් කිව්වා.

"මා නොමැති හෙටක් ඇතත්

පිපෙන මල් යලිත් පිපේ

හිරු එළිය ඇවිත් තව දවසක් උදා වී

හමනා ඒ සුලං රැලිත් නෙත් කොනින් ලඟින් හමයි

නෙතු අගින් වැටුනු ඒ කඳුලැල් සීතලයි.. 

-------------------------------------------------------- 

අයියා රට යන දවසත් ලං වුනා. ඒක ඔක්කොටම වඩා දරා ගන්න බැරි වුනේ මට. පොඩි කාලේ ඉඳන් එකට ඉඳලා මූ අපිව දාලා ඈත රටකට යනවා කියන්නේ හිතා ගන්න බැරි දෙයක්. ඒත් උගේ අනාගතය වෙනුවෙන් අපි ඒකට අකමැත්තෙන් වුණත් ඉඩ දෙන්න ඕනනේ

අයියා යන්න කලින් සචින්ත අයියයි ශ්‍රීමති ආන්ටියි අපේ ගෙදර නවතින්න එන්න කැමති වුනානේ. ඒත් ගෙවල් දෙකේම ඉමු කියලයි ශ්‍රීමතී ආන්ටි කැමති වුනේ. මටනම් ඒක ගැන විශේෂ සතුටක් තිබුනේ නැහැ. සචී අයියා ලග ඉද්දි මම හිටියේ හිතෙන් විඳව විඳව. එයාගේ ඒ හිනා වෙන ඇස් දෙක. අහිංසක මුහුණ දකිද්දී මාව ඇතුලෙන් පිච්චිලා ගියා.

" උඹ මගේ මල්ලිවයි අම්මවයි බලාගනින් මම ගියාම.." දවසක් මම උඩ තට්ටුවේ ඉඳන් පහලට බහින කොට අයියා කාටද කියනවා ඇහුණා. බලද්දි සචී අයියත් එක්ක අපේ අයියා ලොකු කතාවක.

" උඹ කිව්වා නැතා මම ඒක කරනවා මචන්, උඹ පරිස්සමෙන් ගිහින් හොඳට ඉගෙන ගෙන වරෙන් ඉක්මනට "

සචී අයියා අපේ අයියට පොරොන්දු වුනේ එයාට කරන්න පුළුවන් දෙයක් ද කියල මම කල්පනා කලා.
සචි අයියට එයා ඉස්සර හිටපු රූම් එකම දුන්නා. ශ්‍රීමති ආන්ටි පහළ තට්ටුවේ එයා කලින් හිටපු රූම් එකේ. එදා අම්මට ගොඩක් සතුටුයි. ඒත් මට සතුටක් නැහැ. අයියා ගියාට පස්සේ මම මේ ගෙදර ඇතුලේ අතරමං වෙයි කියලා මට හිතුණා. සචී අයියා ඉස්සර වගේම හිනා වෙලා සතුටින් ඉන්න පටන් ගත්තා. ඒත් එයාගේ අරුම පුදුම වෙනස ගැන මට තිබුනේ සැකයක්. එයා මාත් එක්ක ආදරෙන් හොදින් ඉන්න උත්සාහ කලා. මම ඒකට ඉඩ දීලා බලන් හිටියා. ඉස්සර වගේම හැමදාම රෑට හොරෙන් මගේ රූම් එකට ඇවිත් මට කිස් ගොඩක් දීලා තමයි එයා ගිහින් නිදා ගත්තේ. මට අනාගතය ගැන බයක් දැනුනත් මම ඒ උණුසුමට ආස කලා. ආදරය කලා. ඒත් අයියා යන්න කලින්ම මගේ හිත ඇතුලේ ලොකු තනිකමක් පාළුවක් දැනෙන්න ගත්තා.

අයියා යන්න දවස් දෙකකට කලින් අපි හැමෝම පන්සල් ගිහින් මල් පහන් පූජා කරලා ආවේ අයියා යන ගමන සාර්ථක වෙන්න කියලා. එදා රෑ හැමෝම නිදාගන්න ගියාට පස්සේ මම අයියගේ රූම් එකට ගියා. මට අයියත් එක්ක කතා කරන්න ඕන වුනා. අයියා ෆෝන් එකෙන් අනුෂි අක්කා එක්ක කතාවක්. මම ආපහු රූම් එකට ගියේ ඩිස්ටර්බ් කරන්න බැරි නිසා. මම බෙඩ් එකට වැටනා ලයිට් ඕෆ් කරලා. ඒත් ටික වෙලාවකින් අයියා මාව හොයාගෙන මගේ රූම් එකට ආවා. 

" මල්ලි, ඇයි ආවේ ? "

" නෑ උඹත් එක්ක ටිකක් කතා කරන්න හිතාගෙන ආවේ.. බිසීද ? " මම නැගිටලා බෙඩ් ලෑම්ප් එක දැම්මා.
අයියා ඇවිත් මගේ ලඟින් වාඩි වුනා. අපි දෙන්නම මොහොතක් කතා නොකර හිටියා.

" මමත් උඹට කතා කරන්න තමයි මල්ලි හිටියේ, හෙටම කතා කරනවා කියලා හිතුවා ඒත්.. උඹ දැන් මොකද්ද කරන්න කල්පනා කරන් ඉන්නේ ? " අයියා කතාව පටන් ගත්තා.

" මම දන්නේ නැහැ බන්, උඹ ගියාම මම මේ ගෙදර තනි වෙයි.."

" එහෙම වෙන්නේ නැහැ බන්, අම්මා ඉන්නවා.. සචියා.. " අයියා කියන්න ගිය දේ නවත්ත ගත්තා.

" සචී අයියා ගැන කතා කරන්න එපා අයියේ, උඹ දන්නවනේ දැන් ඒවා ඉවර වෙලා කියලා "

" ඒ වුනාට සචී උඹට ආදරෙයි, මම ඒක දන්නවා.."

" වැඩක් නැහැ කවුරු හිටියත්, උඹ නැතුව... උඹට නොයා ඉන්න බැරිද ? " මම දරාගෙන ඉන්න බැරිම තැන ඇහුවා. ඒත් එක්කම මගේ උගුරත් එක්ක හිර වෙලා ඇස් වලින් කඳුලක් පැන්නා.

" අනේ චූටි, මොකද මේ ? " අයියා මාව බදා ගත්තා. මට හයියෙන් ඇඬුණා.

" ෂ්..ෂ්.. කෝ.. අඩන්නේ නැතුව හිටපන්, ඇයි බන් මේ... මම මැරෙන්න යනවා නෙවේනේ. උඹ වරෙන් නිවාඩුවට මාව බලන්න.." අයිය මගේ ඔලුව අත ගගා කියනවා. ඒත් උගේ කටහඬත් වෙනස්වෙලා.

" මම තනි වෙලා බන්, මේ ගෙදර මට ඉන්නේ උඹ විතරයි, ප්ලීස් බන්, මාවත් එක්ක පලයන්.. "
මම අයියගේ පපුවට තුරුළු වෙලා සෑහෙන්න ඇඬුවා. ටිකකින් අයියගේ කඳුළුත් මගේ උරහිසට වැටෙනවා මට දැනුණා. අයියා කවදාවත් මගේ ඉස්සරහා අඬලා නැහැ. මට තවත් දුකයි. අයියා මාවත් තුරුල් කරගෙන මගේ බෙඩ් එකේ ඇල වුනා. මගේ ඇඬිල්ල නැවතුනේ නැහැ සෑහෙන්න වෙලාවක් යනකම්. අයියා මාව පොඩි එකෙක් වගේ තුරුළු කරගෙන නැලෙව්වා.

" උඹ මෙහෙම කතාවක් කියනවා කියලා දන්නවනම් මම යන්නේ නැහැ බන් කවදාවත්. උඹට තනිවෙන්න මම ඉඩ දෙන්නේ නැහැ. මට මුළු ලෝකෙන්ම වැඩියෙන්ම වටින්නේ උඹවයි.. අම්මවයි. උඹට දුකක් දීලා මම කොහෙවත් යන්නේ නැහැ එහෙනම්.." අයියා එහෙම කිව්වේ සෑහෙන්න දුකකින්

" මම උඹේ හිත රිද්දන නෙවෙයි බං මේවා කියන්නේ.. ඒත් උබ ගියාම මම තනි වෙයි කියලා මට බය හිතුණා. උඹ යන්න ඕන මේ ගමන. මමත් එනවා අම්මා හිටියේ නැත්නම් " මම කිව්වා.

" මම උඹව මගේ ගාවට ගන්නම් මල්ලි. මටත් උඹ නැතුව ඉන්න බැහැ කොහොමත්. අම්මා අකමැති වෙන එකක් නැහැ, ඒත් උබ හිත හදාගෙන ටිකක් ඉවසලා එක්සෑම් එක කරපන්.."

අයියා එදා රෑ මාව තුරුළු කරගෙන තව ගොඩක් දේවල් කිව්වා. එදා අපි දෙන්නම නිදාගත්තේ මගෙ බෙඩ් එකේ.
අයියා යන දවසට කලින් දා අම්මයි මමයි හිටියෙ ගොඩක් දුකෙන්. අයියා අපෙන් වෙන්වෙලා මෙච්චර ඈතට යන පලවෙනි වතාව. අම්මයි මමයි දෙන්නම අපේ දුක පෙන්නුවේ නැහැ. අයියා වුනත් හිත ඇතුලේ දුක තියාගෙන ඉවසන් හිටියා කියල මම දන්නවා. සචී අයියට වුනත් මගේ දුක තේරෙන්න ඇති. එයා නිතරම මගේ ළඟට ඇවිත් ඔලුව අත ගෑවා. මම බෙඩ් එකට වෙලා කල්පනා කරකර ඉද්දි ඇවිත් මගේ ලඟින් වාඩි වුනා.

" හිරූ... ඔයා දුකෙන් නේද පැටියෝ ඉන්නේ.." සචී මගේ ඔලුව හෙමිහිට අතගාන ගමන් ඇහුවා. මම නැගිටලා බෙඩ් එකේ වාඩි උනා.

" ටිකක් upset සචී අයියේ.. ඔයා දන්නවනේ.. අයියා ගියාම.." මම ඉතුරු ටික කියන්නේ නැතුව ගිල ගත්තා.

" ඔයාට මම ඉන්නවා පැටියෝ.. මම ඔයාට ආදරෙයිනෙ... මම ඔයාව තනි කරන්නේ නැහැ.. " සචී අයියා මාව තුරුළු කරගෙන මගේ නලලට කිස් එකක් දුන්නා.

" ඔයා මාව තනි කරලා ගොඩක් කල් සචී අයියේ..." මගේ හිත කිව්වා.