Chapter 42 - "මම ඔයාට ආදරෙයි..."

අයියා ගියාට පස්සේ මගේ ජීවිතයේ ලොකු පරිවර්තනයක් වුණා. මම වෙනස් වුණා. ඒ හොඳටද නරකටද කියලා මට ඒ දවස් වල තේරුම් ගන්න ශක්තියක් තිබුනේ නැහැ. හිතට එන හැම හැඟීමක්ම මේක හරි, මේක වැරදියි කියලා බෙදන්න බැහැ. ආදරයක් අයිති හිතක් හිතුවක්කාරයි, මුරණ්ඩුයි තමන්ගේ ආදරය වෙනුවෙන් මැරෙන්න වුනත් ලැහැස්තියි. ඒකයි ආදරයක් බිදිලා ගිය දවසට හිතක් මේ තරම් අතරමන් වෙන්නේ. 

ගෙදර ඉන්න වෙලාවට මම කතා එක්කවත් කතාවක් බහක් තිබුණේ නැහැ. කවුරු හරි මොනවා හරි ඇහුවත්, කිව්වොත් මම වචනයකින් දෙකකින් උත්තර දීලා පැත්තකට වෙලා හිටියා. මම උදේට ස්කූල් ගියාම හවසට ක්ලාස් ගිහින් නැත්නම් වෙන කොහේ හරි රස්සියාදුවක ගිහින් 7 -8 වෙලා ගෙදර එන්න පටන් ගත්තා. ඒක මම හිතලා නොකලත් ඉබේම දේවල් වෙනස් වෙලා තිබුණා. මේ නිසා අම්මා වගේම සචී අයියත් මාත් එක්ක ගොඩක් රණ්ඩු වුණා.

කවුරු කොහොම මොනවා කිව්වත් මම කලේ මට ඕන දේ. අයියා හැමදාම රෑට ස්කයිප් එකෙන් කතා කලා. මගේ හිත හැදුනේ අයියත් එක්ක කතා කරන ටික වෙලාවට විතරයි. අයියත් මට ගොඩක් උපදෙස් දුන්නා. අම්මා සමහර විට කියලා වෙන්න ඇති. අයියා කියන දේ මම අහනව කියලා අම්මා දන්න නිසා වෙන්න ඇති. ඒත් අයියා ළඟ හිටියේ නැති නිසා බය නැතුව මට ඕන දේ කලා. මම වත් දන්නෙ නැහැ ඒ දවස් වල මම කාලකණ්නි වුනේ ඇයි, මොකටද, මොනවා වෙනුවෙන්ද, කාව ලබා ගන්නද කියලා.

මේ අතරේ දවසක් මම ක්ලාස් ඇරිලා එද්දි

" ඒයි ගණන් කාරයා.."
මම හැරිලා බලද්දි ඇන්ඩෲ. කට්ටියට ඇන්ඩෲ ව අමතක වෙන්න විදිහක් නැහැනේ ඉතින්
මම ගණන් ගන්නේ නැතුව ආපහු හැරිලා යන්න හැදුවේ. 

ඒත් එක පාරටම

" ලහිරු මල්ලි තරහද ? " මිනිහා හයිබ්‍රිඩ් එක අස්සෙන් ඔළුව දාලා පැණි හිනාවක් හලලා අහනවා. ඒ වුනාට ඒ හිනාව දැක්කම ඌත් එක්ක මල පැනලා ඉන්න ඕන එකෙක්ට වුනත් ඌට මුකුත් කියන්න හිතෙන්නේ නැහැ.

" තරහා වෙන්න අපි යාළුවෙලා හිටියේ නැහැනේ.." මම ඌට කොලොප්පමක් කලා. මොනව උනත් මූව බයිට් කරන එකෙත් පොඩි ආතල් එකක් තියෙනවා.

" අද පයින්ම ? " මූ ආයෙත් අහනවා

" බස් ස්ට්‍රයික් එකක්ලු. ශරීර සෞඛ්‍යයටත් හොඳ නිසා පයින් යන්න හිතුවා " මමත් ඇඟට පතට නොදැනී උත්තර දුන්නා. මම මේ බස් එකේ ඇවිත් බැහැලා අපේ ගෙවල් ලඟ, මූ මගෙන් අහනවා පයින් මොකද කියලා

" ආ.. එන්න මම ලිෆ්ට් එකක් දෙන්නම්.." මේ වගේ බූරුවෙක් මට තනියම හිනා.

" මොකද මල්ලි තනියෙන් හිනා වෙන්නේ ? " මගෙන් උත්තරයක් නැති තැන මූ ආයෙත් අහනවා.

" මුකුත් නැහැ ඇන්ඩෲ, ඔයා යන්න මම මේ ලඟ ඉන්නේ " මම එනකොට කිව්වේ මුව තවත් මඩවන්න තරම් මූඩ් එකක් මට ඒ වෙලාවේ තිබුනේ නැති නිසා.

" ඕහ්.. එහෙමද.. anyway, ඔයාට පරක්කු වෙන්නේ නැත්නම් මොනවා හරි බොමුද ? "
ඇන්ඩෲ ඇහුවේ බොහොම යටහත් පහත් විදිහට.

" මෙතැන පාරේ ? " මම ඇහුවා.

" නැහැ අතන KFC එකට යමු.. If u dont mind "

" ම්ම්ම්... යමු එහෙනම්.." මම කියලා ඇන්ඩෲගේ කාර් එකට නැග්ගා.

" ඔයා වෙනස් වෙලා.." මූ KFC එකට හරවදිම කියනවා.

" මම...? "

" ඔව්... වෙනදා නම් ඔයාට කාර් එකට නගින්න කිව්වම දාහක් දේවල් අහගන්න වෙනවනේ.. හි.. හී..."

මම ඒකට මොකුත් නොකියා අහක බලාගෙන හිනා වුනා. අපි දෙන්නා KFC එකට ගිහින් කන්න දේවල් අරගෙන කොනේ තියෙන ටේබල් එකක වාඩි වුණා.

" ඉතිං මොනවද විස්තර ? කාලෙකින් දැක්කෙත් " ඇන්ඩෲ අහනවා

" විශේෂයක් නැහැ, මම නම් මෙහෙ තමයි හිටියේ. ඇන්ඩෲ තමයි පේන්න හිටියේ නැත්තේ "

" ඔව් මම ටිකක් බිසී වෙලා හිටියේ. ඉතින් කොහොමද ෆුට්බෝල් ප්‍රැක්ටිස් එහෙම ? "

" කරගෙන යනවා, මේ දවස් වල ටිකක් වැඩියෙන් ස්ටඩීස් කරනවා. එක්සෑම් එක ලබන අවුරුද්දේ "

" ඔව් නේද... ඉතින් ලහිරු මල්ලි, මාත් එක්ක තවම මලෙන්ද ඉන්නේ ? "

" අයියෝ නැහැ, මම නෙමෙයි ඔයානේ ඉතින් මල පනින්න ඕන මම කරපු ඒවට "

" නැහැ මගෙයි වැරැද්ද, anyway I'm sorry. මාව වැරදියට තේරුම් ගන්න එපා. ඔයා දන්නවනේ. අපි හැමෝටම ෆීලින්ග්ස් තියෙනවා.

" It's Ok ඇන්ඩෲ. ඒවා දැන් කතා කරන්න ඕනේ නැහැ. ඉතින් දැන් කවුරුත් ඉන්නවද ? " මම ඇහුවේ කතාව වෙන අතකට මාරු කරන්න ඕන නිසා.

" එකක් කියලා නැහැ ඉතින්.." පොර හීනියට හිනා වෙවී කියනවා.

" ම්ම්ම්.. ඔව්.. ඔව්.. එකක් කියලා නම් නැතිව ඇති කියලා මටත් හිතෙනවා.."

" කැමති කෙනෙක් ඉන්නවා, ඒත් එයා කැමති නැහැනේ.." ඇන්ඩෲ මගේ දිහා බලන් කියද්දි මට බකස් ගාලා හිනා ගියා.

" තවම අදහස අත් හැරගෙන නැහැ වගේ.."

" අමාරුයි අත්හැර ගන්න. ඒත් ඉතින් මොනවා කරන්නද... ඔයා ගොඩක් වෙනස්වෙලා ලහිරු මල්ලි.."

" ඇයි එහෙම කියන්නේ ? "

" ඉස්සර වගේ නෙවේ නිකන් එපා වෙලා වගේ ඉන්නේ. මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක්ද ? " පොර අහනවා. මගේ ඔලුවේ තියෙන එව්වා ඉතින් මූට කියන්න පුළුවන්ද ? මූ හිතයි මට සමයං කියලා. ගොඩක් උන් හිතන විදිහට තමයි ඉතින් ඇන්ඩෲ හිතන්නෙත්. මම ඒක නො දන්නවද.

" එහෙම ප්‍රශ්නයක් නැහැ ඇන්ඩෲ.. ජීවිතය ඉතින් හරිම ඒකාකාරී. මට ඒක එපා වෙලා "

" ම්ම්ම්... අපිටත් ඔය කාලෙදි ඔහොම තමයි. ගණන් ගන්න එපා. මොනව වුණත් ඔයා මාත් එක්ක කතා කරපු එක ගැන මට අද හැපි.. තෑන්ක්ස් "

" ඕකට තෑන්ක්ස් කරන්න ඕනද ? පිස්සු.. මම ඔයාව ආශ්‍රය කරන්නේ යාලුවෙක් විදිහට. ඒකට තෑන්ක්ස් කරන්න ඕනි නැහැ.

" ඒකට තමයි තැන්ක් කලේ.. අඩුම තරමේ යාළුවෙක්වත් වුන එක ගැන "

" You're Welcome.." මම කිව්ව විදිහට අපි දෙන්නටම හිනා ගියා.

ඇන්ඩෲ මගේ යාළුවෙක් වුණේ ඒ විදිහට. ඇන්ඩෲ ඇත්තටම හොඳ යාළුවෙක් වුනා. එයාගේ හොඳ ගතිගුණ ගොඩක් මම දැන ගත්තේ ඒ යාළුකම ටිකක් කල් ගෙනියද්දි. ඒ කාලේ මම ඌට කරපු දේවල් මතක් වෙද්දි දැන් පව් කියලත් හිතෙනවා

------------------------------- 

සචී අයියගේ කැම්පස් ලයිෆ් එක පටන් ගත්තේ ඔය අතරෙදි. එයාගෙයි මගෙයි ආදරය තිබුනේ නමට කියලා මට තේරුණා. අපි දෙන්නා අතරේ වෙච්ච ලොකුම දේ සෙක්ස්, ඒ වගේම අපි දෙන්නා ආදරෙන් හිටියේ ඒ කරන ටික වෙලාවේ විතරයි කිව්වොත් හරි. අඩුම තරමේ අපි දෙන්නා අතරේ ඒකවත් ඉතුරු වෙලා තිබුන එක ගැන මම සතුටු වෙනවා. මොකද මම මුලින්ම කිව්වා වගේ මම සෙක්ස් වලට ගොඩක් ඇබ්බැහි වුනු කොල්ලෙක්. මට එයාගෙත් ඒකවත් නොලැබුණා නම් ඒ දවස් වල මම මොන පිස්සු කෙලී ද කියලා මටවත් හිතාගන්න බැහැ.

" මම අපේ කතාව Onlymen සයිට් එකට ලියනවා " දවසක් අපි දෙන්නා නිදාගෙන ඉද්දී මම සචී අයියට කිව්වා.

" ඇයි බබා එහෙම හිතුවේ එක පාරටම " සචී අයියා මගේ ඔලුව අත ගාන ගමන් ඇහුවා

" නැහැ මට නිකන් හිතුනා. මම ඒ අතීතයට ආසයි. මම ඒක ලිව්වට කමක් නැද්ද ? " මම සචී අයියගේ පපුවේ ඔළුව තියාගෙන එයාට තවත් තුරුලු වෙන ගමන් ඇහුවා.

" ම්ම්ම්... කමක් නැහැ. ඒත් පරිස්සමට ලියන්න . රියල් ලයිෆ් එක එලි වෙන්නේ නැති වෙන්න "

සචී අයියා පලවෙනි වතාවට මම කරන්න යන්න දේකට කැමැත්ත දුන්න එක ගැන මට ලොකු පුදුමයක් ඒ වගේම එක්තරා විදිහක සතුටක් දැනුණා. මම පහුවදා ඉඳන්ම කතාව ලියනවා කියලා හිතා ගත්තා.
ඒ විදියට තමයි මේ කතාව ලියවෙන්න පටන් ගත්තේ. මුල් දවස් වල සචී අයියා මම ලියපු දේවල් බලලා අගය කලා. එයා කවදාවත් මම ලියපු දේවල් වෙනස් කරන්න කියලා වත්, හොඳ නැහැ කියලවත් කිව්වේ නැහැ. එයා සමහර චැප්ටර්ස් කියවලා ඉවර වෙලා ගොඩක් වෙලා කල්පනා කරනවා මම දැකලා තියෙනවා.

------------------------------- 

සචින්ත අයියා කැම්පස් යන්න පටන් ගත්තට පස්සේ එයා තව තවත් වෙනස් වුණා. එයාගේ ඒ වෙනස එකපාරටම ඇතිවුණු දෙයක් නොවුනත් මට එයාගේ ඒ වෙනස් වීම් වලදී සෑහෙන්න කේන්ති ගියා. දවසට පාරක් හරි අපි දෙන්නා අනිවා රණ්ඩු වුනා. මට ඇත්තම කියනවා නම් ගෙදර ඉන්න එක එපා වෙලා තිබුනේ. සචී අයියා හැමතිස්සෙම මගේ දිහා බැලුවේ සැකෙන්. මම වෙන කොල්ලෝ එක්ක යනවා කියන එක එයා නොකියා කිව්වා. මේවා ඉවසන්න බැරිම තැන දවසක් මම සචී අයියට කිව්වා...

" මම තවදුරටත් මගේ ජීවිතය ඔයාගෙන් ඉල්ලන්නේ නැහැ අයියේ.."

" ඇයි ? "

" ඔයා දැන් ශාලිකාගේ, මට ඔයාගේ ජීවිතයට බලෙන් එන්න උවමනා නැහැ. මම මගේ හිත හදාගෙන ඉස්සරහට යන්න ඕන.."

" ඒ කියන්නේ ? "

" මමත් වෙන කෙනෙක් එක්ක ජීවිතය අලුතින් පටන් ගන්න ඕන.." මම එහෙම කිව්වේ හිතකින් නෙවෙයි

" කෙල්ලෙක් එක්ක යාළු උනාට කමක් නැහැ. කොල්ලෙක් එක්ක එපා ! ! "

සචී අයියා කිව්වේ නියෝගයක් දෙනවා වගේ

" ඔයා දන්නවනේ මම කෙල්ලොන්ට කැමති නැහැ කියලා. මට බොරු වැඩ කරන්න බැහැ, මම එහෙම එකක් ආපහු පටන් ගත්තොත් ඒ අනිවා කොල්ලෙක් එක්ක තමයි "

" එහෙම වුනොත් අපි දෙන්නා අතරේ මොනවා හරි දෙයක් ඉතුරු වෙලා තිබුන නම්, ඒකත් නැති වෙලා යයි.."
සචී අයියා අත් දෙකත් බැඳගෙන මගේ දිහාවට හැරිලා කිව්වා.

" ඔව්.. ! ! "

මමත් තනි උත්තරයක් දුන්නා

" මම පව් නැද්ද ? "

සචී අයියා සෑහෙන්න නොමල් වෙලා ඇහුවා

" එතකොට මම පව් නැද්ද සචී අයියේ ? "

මමත් එයා අහපු ප්‍රශ්නෙම ඇහුවම එයා මගේ දිහා බලන් හිටියේ එදා අහිංසක විදිහටමයි. කොච්චර රණ්ඩු වුනත් හිත ඇතුලේ හංගගෙන ඉන්න ආදරේ ඒ වෙලාවේ මම එයාගේ ඇස් වලින් දැක්කා.

" මම ඔයාට ආදරෙයි සචී අයියේ.. oh god, මම මේක නොකියා ඉන්නයි හිතන් හිටියේ ආපහු. ඒත් මට බැහැ... මට බැහැ... මම ඔයාට පිස්සෙක් වගේ ආදරෙයි. මම ඒක හංගගෙන ඉන්න උත්සාහ කලා. පුළුවන් තරම්, ඒත් බැහැ.. මට ඒක කරන්න බැහැ, මගේ පස්සෙන් ඕන තරම් කොල්ලෝ කෙල්ලෝ එනවා, ඒ ඔක්කොම ඔයාට වඩා ගොඩක් හොඳ ඇති, ඔයාට වඩා... ඒත් ඒ කිසිම කෙනෙක්ට ආදරය කරන්න බැහැ. මොකද මම ඔයාට ආදරේ නිසා. ඔයා මගේ මුලු ජීවිතේම වෙලා නිසා. මට කිසිම දෙයක් ගැන හිතන්න බැහැ, කිසිම කෙනෙක් ගැන හිතන්න බැහැ.. මට කන්න බැහැ, නිදා ගන්න බැහැ, පාඩම් කරන්න බැහැ, මට මුකුත් කරන්න බැහැ, මම ඔයාට ආදරෙයි... එච්චරයි මම කරන්නේ.. එච්චරයි මට පුළුවන්. මම ඔයාට ආදරෙයි. මම.. ඔයාට ආදරෙයි.."

මම පිස්සෙක් වගේ කියවගෙන ගියා. මොකුත් නොකියා මගේ දිහා ටිකක් වෙලා බලන් හිටපු සචී අයියා රූම් එකෙන් යන්න ගියා. මම එහෙමම බිත්තියට හේත්තු වෙලා බිම වාඩි වුණා. හැමදාම මේ වගේ නොලැබෙන ආදරයක් වෙනුවෙන් බොරුවට රණ්ඩු කරන එකේ තේරුම මොකක්ද කියලා මම හිතුවා.
ටික වෙලාවකින් ෆෝන් එක වයිබ්‍රේට් වෙනවා දැනිලා මම නැගිටලා ගිහින් මේසේ උඩ තිබුණු ෆෝන් එක ගත්තා.

" සඳ ඔයාට කොහොමද ? " දවස් ගානකට පස්සේ මණිල්​ක අයියගෙන් SMS එකක් ඇවිත් තිබුණා.

" මම හොඳින් අයියේ, ගොඩ දවසකින්. ඉතින් කොහොමද ? " හොඳින් නොවුනත් මගේ දේවල් වෙන කාටවත් කියන්නේ කොහොමද ? මම එහෙම හිතුවා

" සුභ ආරංචියක් තියෙනවා කියන්න.."

ඊළඟ SMS එක ආවම මම එයාට කෝල් එකක් ගත්තා.

" හෙලෝ.. සුභ ආරංචිය කටින්ම අහගන්න ඕන වුණා.." මම කිව්වා

" ඒව එහෙම කියන්න බැහැ.."

" ගණන් උස්සන්න එපා ඉතින්. කියන්නේ බැරි නම් මොකටද මට SMS කලේ ? "

" හි..හී... හරි.. හරි.. මම හෙට කොළඹ එනවා. ඔයාට මාව මීට් වෙන්න පුළුවන්ද ? "

" හෆොයි අයියේ, හෙට මැච් එකක්නේ.. ඉවර වෙද්දි 6 -7 වෙනවා " මම ඇත්තටම කිව්වේ කණගාටුවෙන්

" අයියෝ මල්ලා.. මම හෙට ඔයාව හම්බ වෙන්න හිතාගෙන හිටියේ, කමක් නැහැ.. වෙන දවසක බලමු.

" අනේ ඇත්තටම සොරි අයියේ.. ඇයි හදිස්සියෙම කොළඹ එන්නේ ? "

" ඒකට අවුලක් නැහැ, මේකයි, මට කොළඹ ජොබ් එකක් හම්බ වුනා. මම නෙක්ස්ට් වීක් ඉඳන් වැඩ. හෙට හෙඩ් ඔෆිස් එකට එන්න කිව්වා වැඩ වගයකට. ඒ ගමන් ඔයාව මීට් වෙන්න එන්න හිතුවේ, මම හෙටම කුරුණෑගල යන්නත් ඕන. එහෙනම් මම ආවම නෙක්ස්ට් වීක් මීට් වෙමු.."

එයා එකදිගටම කියවගෙන ගියා

" ෂා... මගේ සුබ පැතුම් අයියේ, ඔයාට ජොබ් එකක් ? එතකොට ඔයාගේ මැනේජ්මන්ට් කෝස් එක ? "

" ඒක වීකෙන්ඩ් ක්ලාස් ගිහින් කරනවා. මේ වෙලාවේ ජොබ් එක වැදගත්.."

" මොකක්ද අයියේ ජොබ් එක ? "

" Banking Assistant.. පුංචි ජොබ් එකක් මල්ලා "

එයා කිව්වේ හරිම විවෘතව. මානිල්ක අයියගේ ලොකුකම නැහැ, හරිම නිහතමානී කොල්ලෙක්. මම ඒ ගතිගුණයට ගොඩක් ආස කලා.

" එතකොට නවතින්නේ කොහෙද ? "

" මට අපේ අයියගේ යාලුවෙක් බෝඩිමක් සෙට් කරලා දෙන්නම් කිව්වා. හෙට එක බලන්නත් යනවා. හෙටම සල්ලි බැදලා එනවා. නැත්නම් ලබන සතියේ ඉඳන් වැඩට යන්න වෙන්නේ පාරේ ඉඳන් තමයි.."

" ඉතින් තැන හොඳද නැද්ද කියල බලන්නේ නැතුව, එහෙම එක පාරටම ගන්න යන්න එපා.."

" හොඳ වුණත් නැතත් ඉතින් මල්ලා කරන්න දෙයක් නැහැ, වෙලාවේ හැටියට.. අනික අපි ගොඩක් ලොකු සල්ලි කාරයෝ නෙවෙයිනේ.. ලොකු තැනක් ගන්න අමාරුයි. මේ පුංචි ජොබ් එකෙන් පිරිමහ ගන්න පුළුවන් වෙන්නත් එපැයි. කෝස් එකට වියදම් කරන්නෙත් අයියා. දැන් එයාලට බරක් වෙලා හිටියා ඇති "

මණිල්​ක අයියා අවංකවම මේ හැමදේම මාත් එක්ක කිව්වේ ඇයි කියලා මම දන්නේ නැහැ. ඒත් මම එයාගේ අවංක කමට ගරු කලා.

" තරු වෙරලේ සඳවත සේ 

හිත් අහසේ ඔබ පායා උන්නා 

හිනැහෙමු ඒ පුර හඳ සේ

මගේ මිතුරේ නෙත් කඳුළු පිසදා 

මල් පිපිලා ඇස් මානේ නෙක පැහැයෙන් පුරවා 

හිතට දැනුනා හිත් පතුලට මල් සුවඳක් එබුනා 

හොරෙන් ඇවිදින් පිණි කඳුලක් සිත් සායම් තිබ්බා 

සුවඳ විතරයි අතැඟිල්ලට හිමි නැතිදෝ මන්දා...."